23/02/2012 (54)
Eχει περάσει περισσότερο από μισός αιώνας από τότε που η διάσημη γαλλίδα συγγραφέας, σύμβολο του φεμινισμού, Σιμόν ντε Μποβουάρ, στο βιβλίο της «Το δεύτερο φύλο», διατύπωσε την άποψη ότι «Δεν γεννιέσαι γυναίκα, αλλά γίνεσαι». Αυτό σήμαινε ότι η θηλυκότητα δεν είναι παρά ένα επίκτητο σύνολο χαρακτηριστικών που μια γυναίκα το μαθαίνει αναγκαστικά μέσα στην οικογένεια και έξω στην κοινωνία. Δεν είναι δύσκολο να εξηγήσουμε την ακρότητα αυτής της θέσης που αρνείται την ύπαρξη άλλων διαφορών μεταξύ των δύο φύλων, εκτός των καθαρά σωματικών-βιολογικών. Ο φεμινισμός έθεσε ως σκοπό του, και σε μεγάλο βαθμό το κατόρθωσε, να απαλλάξει τη γυναίκα από το βάρος των κοινωνικών προκαταλήψεων για το φύλο της, που ως τότε την καθιστούσαν υποδεέστερη του άνδρα σωματικά και διανοητικά και, ως εκ τούτου, εξαρτημένη και υποταγμένη σε αυτόν. Οι γυναίκες έπρεπε επιτέλους να πιστέψουν ότι είναι ίδιες, άρα ίσες, με τους άνδρες, και να χειραφετηθούν.
Σήμερα, 50 χρόνια μετά, οι γυναίκες απολαμβάνουν τους καρπούς αυτής της χειραφέτησης, αλλά ταυτόχρονα παλεύουν και με όλες τις παράπλευρες απώλειες: την κούραση από την προσπάθεια να αναλαμβάνουν πολλούς ρόλους ταυτόχρονα, την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια του «ανδρικού» κόσμου, τη «μάχη» με το άλλο φύλο που δεν λέει να λάβει τέλος, την αποξένωση από ένα κομμάτι του εαυτού τους...
Απόσπασμα άρθρου της Λουίζας Βογιατζή από το περιοδικό Vita
Καλλιτέχνης: Boris Vallejo
THE WOMAN IS ART - Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου